De eerste 6 maand met een tweeling

Wie me op Instagram volgt, zal al gezien hebben dat onze 2 schatjes begin deze maand al een half jaartje oud werden. En ik kan je al wel vertellen dat die 6 maanden niet altijd van een leien dakje gelopen zijn. Ik was er vroeger zo eentje die het niet echt kon begrijpen als een kersverse moeder na haar bevallingsverlof zei blij te zijn dat ze weer aan de slag kon. Er leek me namelijk niets mooiers te zijn dan je dagen te vullen met babyliefde, en in ons geval dan dubbele babyliefde. Maar eerlijk gezegd, na 6 maanden thuis met twee baby'tjes kan ik het maar al te goed begrijpen. Een dagje buitenshuis zonder de kindjes kan me zoveel deugd doen waardoor ik er de dag nadien weer des te beter tegenaan kan. Jammer genoeg is dat effect van een dagje buitenshuis niet al te langdurig en heb ik ook maar eens om de 2 weken zo'n dagje voor mezelf (ik heb ook nog een 2de dagje, maar dat wordt meestal gebruikt voor de boodschappen, poetswerkzaamheden, VDAB-opleidingen, enz. - 1 dagje om de twee weken is natuurlijk niet voldoende om alle huishoudelijke taken gedaan te krijgen, maar ik ben gelukkig niet iemand bij wie het altijd zo netjes en proper hoeft te liggen - niet dat het hier een varkensstal is, maar er mag al eens wat stof blijven liggen ;).

Maar goed, die eerste zes maanden dus...
De eerste drie maanden verliep alles vrij goed. Ok, we hadden geen rustige nachten meer en we liepen wat vermoeid, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven van een kersverse ouder. De eerste echte klop kwam er toen de tweeling ongeveer 3 maanden oud was. De slapeloze nachten stapelden zich op en ook overdag begon het zwaar te vallen dat er amper tijd was om tussendoor iets voor jezelf te kunnen doen. Maar toen hadden we nog twee keer per week kraamhulp en kon ik de dagelijkse huishoudelijke taakjes makkelijk van me af schuiven om me o.a. te concentreren op de borstvoeding en tussendoor gewoon te genieten van de dubbele babyportie.
Ook maakte ik mezelf wijs dat het nu toch echt niet lang meer kon duren eer onze ukkies wat zouden beginnen door te slapen. Na een eerste rustige nacht eind december waren we helemaal euforisch, in de hoop dat de slapeloze nachten nu zo goed als voorbij waren. Maar niets was minder waar. Een rustige nacht is hier nog altijd een zeer zeldzaam iets.
Het chronische slaaptekort begint nu toch echt wel zijn tol te eisen. Het is al maaaaanden geleden dat ik nog eens langer dan 1 uur aan een stuk kon slapen. Manlief doet wat hij kan, maar hij wordt nu eenmaal niet zo makkelijk wakker waardoor ik meestal diegene ben die voor de zoveelste keer in de nacht het tutje van ons Flore gaat insteken. En ook als Matteo huilend wakker wordt, ben ik degene die hem moet troosten, aangezien hij alleen te troosten is door even aan de borst te liggen. Die borstvoeding zijn we overigens aan het afbouwen, maar onze Matteo heeft wat tijd nodig om af te kicken, heb ik de indruk. En stiekem vind ik het zelf ook nog altijd wel leuk om te doen.
Ik zou trouwens liegen: met dank aan de meme (mijn mama dus) heb ik gelukkig al wel enkele rustige nachten gekend. De kindjes kunnen daar gelukkig eens om de zoveel weken (soms zelfs 1 keer per week) een nachtje terecht zodat manlief en ikzelf eens kunnen uitslapen. Tot voor kort moest ik dan wel nog enkele keren per nacht opstaan om af te kolven, maar dankzij het afbouwen kan ik er ondertussen al eens een nachtje tegen zonder te moeten kolven.

Toen we net mama en papa geworden waren, kon ik het me niet voorstellen meer dan 1 nacht van onze twee schatjes gescheiden te zijn, maar nu zou ik ze maar al te graag es een weekje uitbesteden om zelf op adem en op krachten te komen en iets te kunnen doen aan dat slaaptekort. Dus wie vrijwilliger is om es een nachtje wakker gehouden te worden door een superschattige - dat wel - tweeling, geef gerust een gil! :)

Tot slot - voor degene die er zouden aan beginnen te twijfelen - we zouden onze schatjes voor geen geld van de wereld meer willen missen, maar we zullen toch blij zijn als ze eindelijk eens een beetje beginnen door te slapen en ons wat rust gunnen...